Bij Enver hebben we veel verschillende hulpvormen, expertises en kennis in huis. Met elkaar werken we dagelijks aan het ondersteunen van kinderen, jongeren en gezinnen. Om een inkijkje in ons werk te geven delen we blogs geschreven door onze hulpverleners. Deze blog is geschreven door een van onze systeemtherapeuten.
‘It takes a village to raise a child’
In mijn werk spreek ik ouders die soms twijfelen of hun kind wel een sociale vaardigheidstraining moet volgen. Ze vragen zich af of ze niet zelf hun kind kunnen ondersteunen, of dat het gedrag van de andere kinderen die de training volgen besmettelijk is en hun kind negatief zal beïnvloeden. Als ouders beseffen dat de school, opa’s, oma’s, vriendjes, andere ouders, sportclub en ga zo maar door ook invloed hebben op hun kind, komen ze meestal tot de conclusie dat een sociale vaardigheidstraining geen kwaad kan.
Sociaalvaardigheidstraining thuis
Op een avond zit mijn jongste aan tafel en zegt: ‘Pa, ik ga volgende week een sociale vaardigheidstraining doen.’ Hij ziet mijn verbaasde blik en antwoordt: ‘Ja, dat moet van de meester’ en schuift een brief over de tafel. ‘Richard, Marc, Mohammed, Anne en Anna zijn ook al geweest.’ Hij brengt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is. ‘Het is als een soort bijles in taal of rekenen, maar dan met emoties.’ Eerder heeft hij met eenzelfde intonatie gezegd: ‘Bankiers zijn allemaal oplichters.’ Duidelijk een voorbeeld van kennis opdoen in andere contexten.
In mijn hoofd woedt een ware veldslag van gedachten. Wat heb ik fout gedaan dat mijn zoon dit nodig heeft? Nadat ik hem die avond in bed heb gelegd, zoek ik op het internet naar de training:
Tijdens het programma worden de volgende onderdelen behandeld: ‘welke positieve en negatieve gedachten heeft het kind’, ‘de kinderen geven complimenten aan elkaar en aan zichzelf’, ‘het herkennen en omgaan met de basisemoties’. Om de geleerde vaardigheden vast te houden worden de ouders aan het eind van de training uitgenodigd en krijgt het kind huiswerk mee om thuis te oefenen. De docent wordt door middel van een brief op de hoogte van de vorderingen gehouden.
Een methodisch sterke hulpverlener
Ik denk na over de training. Als gezins- en relatietherapeut zou ik de ouders al bij de start uitnodigen. De rol van de docent is te summier. Trouwens, een sociale vaardigheidstraining is meer dan alleen complimenten aan elkaar geven en een goed gevoel in de training is nog geen weerbaarheid op het schoolplein. Als hulpverlener zou ik de training heel anders aanpakken.
Een onzekere vader
Maar dan slaat de twijfel toe, wat maakt dat hij die training nodig heeft? Toen hij één jaar werd, ben ik gaan studeren. Was ik er te weinig voor hem? Iets fout gegaan in de hechting? Heeft hij die onzekerheid van mij geërfd?
Drie dagen later zit hij na het ontbijt geconcentreerd gebogen over een mapje. ‘Is je haasten een emotie, pa? Ik ben vergeten mijn huiswerk voor de sova-training te doen.’ ‘Tja, ik denk het wel, we haasten ons regelmatig’, grap ik. Geïrriteerd zegt hij: ‘Boos, bang, blij en verdrietig zijn emoties. Dus haasten is niet goed. Pa, jij moet ook nog wat schrijven.’
Ik doe een nieuwe poging: ‘Je kan toch schrijven dat je een haastig gevoel hebt als je te laat bent voor school.’ De stelligheid in mijn stem heeft het effect dat hij mij even onzeker aankijkt. ‘Is dat ook goed denk je? Want jij doet toch ook zoiets met kinderen?’ Rustiger zeg ik: ‘Inderdaad, ik denk dat het wel mag.’ De gedachte ‘ik schop de coach als zij dit afkeurt’ borrelt op, maar wordt onderbroken: ‘Pa, jij moet ook nog wat schrijven.’ Schijnheilig schrijf ik: ‘Dankzij de training merk ik dat mijn zoon meer over zichzelf vertelt.’ Ik hoop vooral dat dit een positief effect heeft op hem en dat ik er als ouder een beetje beter uit kom. Het mapje wordt uit mijn handen getrokken en hij haast zich naar school.
Een zeker kind
De laatste bijeenkomst is met de ouders en we krijgen uitleg over de training. De kritiek die opnieuw in mij opwelt duw ik weg uit mijn gedachten. Na afloop komen de kinderen binnen. Al lachend en duwend loopt mijn zoon met zijn vrienden. Bij het uitreiken van het diploma staat hij vol trots te glunderen met zijn certificaat. Ik zucht en denk dat ik het misschien moet loslaten ‘It takes a village to raise a child’; ouders, buren, ooms tante, school, soms Enver en soms ook concollega’s.