Bij Enver hebben we veel verschillende hulpvormen, expertises en kennis in huis. Met elkaar werken we dagelijks aan het ondersteunen van kinderen, jongeren en gezinnen. Om een inkijkje in ons werk te geven delen we blogs geschreven door onze hulpverleners. In deze blog vertelt Marian Dijkstra, gedragswetenschapper pleegzorg, over het kamp voor pleegkinderen van Enver dat wij jaarlijks organiseren.
Het is een hele warme vrijdag in augustus. Op de heenweg naar Dongen staan in de auto alle ramen open. We maken ons op voor vijf dagen kamp met veertien pleegkinderen. Als we aankomen bij het kamphuis in Brabant hebben we eerst een koffiemomentje met de leiding van de vorige groep die net vertrokken is. Ze zien er moe uit. Hun ‘raampje’ oogt klein, ze willen naar huis, slapen!
‘The window of tolerance’: het ‘raampje’ waarbinnen je je ontspannen voelt, ervaringen kunt verwerken en lekker in je vel zit. Het is wat kleiner geworden bij de leiding die wij aflossen. Logisch natuurlijk!
Warm welkom
Wij doen nog de laatste voorbereidingen en dan druppelen de kinderen met hun pleegouders binnen in de grote tuin van het mooie kamphuis. Veertien kinderen en vier pleegzorgbegeleiders gaan vijf dagen met elkaar doorbrengen. Er is een warm welkom, met drinken en lekkers en een geruststellend praatje, want we proberen tijdens het hele kamp de raampjes (van de kinderen en van onszelf) zo groot mogelijk te houden.
De kamers worden verdeeld. De kinderen kennen elkaar meestal niet en kijken wat rond. De pleegouders zeggen de kinderen gedag. Sommigen hebben moeite met het afscheid, anderen totaal niet. En dan kan het kamp echt beginnen.
Raaminspectie
Het is aftasten en positie bepalen, ook voor ons. Kennismaken, contact leggen en goed observeren. We maken een wandeling door de grote tuin en het bos dat bij het huis hoort en er ontstaan al wat gesprekjes. We houden goed in de gaten hoe de kinderen reageren en zich voelen. Raaminspectie noemen we dat.
Soms loopt de spanning op en kan een kind uit zijn raampje gaan. De een gaat schreeuwen of huilen, de ander loopt weg, weer een ander zijn tics verergeren. Dan komt het gesprek dat we elk kamp voeren, over dat iedereen die mee is op kamp veel heeft meegemaakt.
Spinnen
We pakken de tekenblaadjes en stiften erbij. De kinderen kijken aandachtig. We tekenen allemaal een raam. ‘Teken maar in het raam wanneer je je fijn voelt’. De kinderen leven zich helemaal uit. Huisdieren, muziek, sport, natuur, computer, telefoon (natuurlijk!), (pleeg)ouders, vrienden, noem het maar op, worden in het raam getekend. Dan tekenen ze buiten het raam waar ze stress van krijgen. Ook dat kunnen ze erg goed bedenken. Drukte, school, geschreeuw, kinderen die pesten, spinnen, boze mensen.
Ze herkennen veel bij elkaar. En dan de belangrijkste vraag: wat helpt jou om weer in je raampje te komen en hoe kunnen we elkaar op kamp daarbij helpen? ‘Ik wil dan even alleen zijn’, antwoordt iemand. ‘Ik juist niet’, zegt een ander. Het is prachtig wat er ontstaat. Ik hoop dat ze gehoord hebben dat ik graag een kopje koffie wil als mijn raampje wat verkleint…
Er ontstaan hele gesprekken, sommige kinderen vertellen elkaar over hun leven. Over de verdrietige kanten, maar ook de mooie. ‘Waarom woon jij eigenlijk in een pleeggezin?’ ‘Mijn moeder is dood’, ‘mijn vader ging weg’, ‘toen ik baby was werd ik mishandeld’, ‘mijn moeder is ziek’, ‘ik woon bij mijn oma’. ‘Ik ben blij dat ik in een pleeggezin woon’, ‘ik niet!’
Overlopen
De serieuze gesprekken worden natuurlijk afgewisseld met grapjes, pubergedrag en uitdagen. Met meehelpen, gezelligheid, stoeien en even rustig iets voor jezelf doen. En met ’s nachts overlopen van de jongens naar de meiden (ons raampje werd een stuk kleiner die nacht). De mooiste opmerking kwam dit jaar van een 10-jarige jongen die zo genoot van het zwemmen, het klimpark, de Efteling en de groepsactiviteiten dat hij zei: ‘Ik voel dat ik echt leef!’.
Gordijnen dicht
Als na vijf dagen de kinderen weer worden opgehaald, overdenken wij nog even het hele kamp. Het win-win-win aspect ervan; de kinderen zien en merken dat andere kinderen in een soortgelijke situatie opgroeien, de pleegouders kunnen even bijtanken en wij leren de kinderen in een hele andere setting kennen. En dan gaan wij echt uit ons raampje als we horen dat het kamphuis volgend jaar niet meer beschikbaar is. We zullen ons hard maken voor een doorstart van het pleegzorgkamp. Maar eerst naar huis. Ons raampje (de gordijnen) gaat nu eerst even dicht!