Bij Enver hebben we veel verschillende hulpvormen, expertises en kennis in huis. Met elkaar werken we dagelijks aan het ondersteunen van kinderen, jongeren en gezinnen. Om een inkijkje in ons werk te geven delen we blogs geschreven door onze hulpverleners. Deze blog geeft een kijkje in het werk van een ambulant begeleider pleegzorg.
“Er is een afstandsbaby in ‘jouw’ pleeggezin geplaatst, kun je de begeleiding oppakken?” Het telefoontje komt van onze bureaudienst. Ik krijg kippenvel van de kille benaming ‘afstandsbaby’. Wat zegt dat over de baby? Of zegt het meer over de moeder (of ouders)? Of over de situatie? Ik zeg dat ik ruimte heb om de begeleiding op te pakken, en word toch wel nieuwsgierig naar het hoe of wat. Als ik het woord afstandsbaby hoor, denk ik aan de vorige eeuw, de jaren vijftig en zestig, waarin vrouwen, vaak onder druk, hun kindje afstonden. Hoe zal deze situatie zijn?
Vijf pond
Ik bel gelijk de pleegmoeder en zij vertelt dat het kleine jongetje van vijf pond 24 uur na zijn geboorte bij haar is gebracht. Het gaat om een jonge moeder die pas laat haar zwangerschap ontdekte en op haar eerste controle bij de verloskundige meteen naar het ziekenhuis is gestuurd en is ingeleid vanwege een torenhoge bloeddruk. Er is een inschatting gemaakt dat het jongetje met 37 weken zwangerschap geboren is.
De omgeving van de moeder, ze woont nog bij haar ouders, weet niet van haar zwangerschap en ook niet van het bestaan van de baby. Over de nacht dat ze in het ziekenhuis verbleef heeft ze haar familie laten weten dat ze bij een vriendin heeft geslapen. De dag na de geboorte is ze weer naar huis én aan het werk gegaan. Ik vind het onvoorstelbaar.
Ik ga de volgende dag bij de pleegmoeder langs en zie een magere, rimpelige mini-baby in haar armen liggen. Even zijn we stil. Dan vertelt de pleegmoeder dat hij iedere drie uur moet eten omdat hij zo klein is en dat hij zichzelf nog niet zo goed warm kan houden. Hij slaapt constant en is erg rustig.
Perspectief
Die week nog probeer ik contact te leggen met de jeugdbeschermer en de begeleider van de moeder om met alle betrokkenen samen afspraken te maken, en het perspectief zo snel mogelijk helder te krijgen. Dat zit er zo ingebakken bij mij als pleegzorgbegeleider dat ik toch even verward ben als ik besef dat volgens het protocol ‘afstandsbaby’ de moeder drie maanden de tijd heeft om te beslissen of ze de baby terug wil en we dus juist rustig aan moeten doen de komende maanden. Mijn rol is vooral het pleeggezin ondersteunen in deze bijzondere plaatsing, waarbij ze voor enkele maanden 24/7 voor deze jonge baby zorgen en daarna weer afscheid moeten nemen.
Stapje voor stapje
We horen al snel dat de moeder op bezoek wil komen in het pleeggezin. En ze komt, elke week. Wat fijn! Heel onzeker houdt ze hem vast, ze durft hem niet te verschonen. De pleegmoeder leert haar stapje voor stapje hoe ze voor hem zorgt; hoe ze de fles maakt en geeft, hoe ze hem verschoont en uiteindelijk doet de moeder hem zelfstandig in bad. Ik ben er regelmatig bij en zie dat ze af en toe echt contact maakt met haar baby, maar hem dan weer vasthoudt alsof het een pop is en afwezig voor zich uitstaart.
Foto
We hopen een foto te maken van moeder en zoon. Moeder twijfelt, ze wil zelf niet op de foto. We bieden alternatieven aan, zoals alleen van haar armen die hem vasthouden. Het lukt, de moeder bekijkt de foto’s en kiest de mooiste uit.
Onzeker
De bedenktijd is nog niet voorbij, de toekomst is nog onzeker. De pleegmoeder maakt voor elk kindje dat tijdelijk bij hen woont een fotoboekje. Hier gaat de belangrijke foto met zijn moeder natuurlijk in.
De pleegmoeder zorgt ook voor een geboortekaartje. Het ontroert me dat deze pleegmoeder zo goed aanvoelt hoe belangrijk het later is voor dit kleine mannetje om zich welkom te voelen in deze wereld, zeker als je geboren bent als ‘afstandsbaby’.